Tijdens het werken met koren valt het me op dat men vaak het idee heeft ‘iets’ te moeten doen als het gaat om performance. Veel koorzangers hebben dan ook de overtuiging dat als je niets doet, het saai is voor het publiek. NOT! Want een pakkende uitvoering gaat niet over choreografie/regie maar over contact en inleving. Over energie en geloofwaardigheid.

Een topsporter traint om te winnen. Een koorzanger traint zijn stem en studeert de noten om optimaal te kunnen zingen. Een danser traint zijn spieren en oefent eindeloos zijn moves. Maar wat train je als koor eigenlijk als het gaat over podiumpresentatie?

Dit is een veelgevraagd leerdoel bij een workshop koorregie. Hoe kunnen we omgaan met de onzekerheden binnen het koor, bij afwisselende opstellingen?

Laatst gaf een koorzanger mij na de repetitie terug dat ik zoveel energie meebreng. Dat vond ik een fijn compliment. Het werkt aanstekelijk en zet mensen aan om in beweging te komen. Energie is ook het element waar een goede performance begint...

Het afgelopen jaar heb ik eigenlijk niet veel van mij laten horen. Ik roeptoeter soms op Facebook maar verder was het tot aan de zomer even ‘Stil In Mij.’

Dat perfectie geen garantie is voor winst is maar weer gebleken tijdens het TopFestival van Balk.

Misschien herken je het wel, je zingt in een leuk hip (pop)koor en jullie treden regelmatig op. Jullie willen dat het er leuk uit ziet en daarom is er een choreo/regiecommissie in het leven geroepen. Deze held(inn)en krijgen, met een beetje pech, een klein momentje tijd om de choreo snel in te studeren. Zodat iedereen daarna zo strak als een snaar, ‘ontspannen’ kan optreden…

Goede Avond, Wat kan ik voor u doen? Met een iets te hoog decibel wisselt in één zin, de klank van haar stem minstens 2 octaven. Met haar tandpasta glimlach treedt ze ons tegemoet. De mooie dame van het restaurant waar ik met mijn cursist een hapje ga eten.

De lichten gaan uit, de show begint. Met een open blik laat ik komen wat er komt. Als regisseur kijk ik natuurlijk ook met een professioneel oog naar het totaalbeeld. Maar ik let vooral op de blonde haartjes op mijn arm. Gaan ze staan of blijven ze liggen…

De zaal is vol, de lichten dimmen en het geluid verstomd. Ik zit op het puntje van mijn stoel, gaan ze het flikken of niet…

Herken je dat? Je luistert naar een presentatie en je wordt op een gegeven moment wat onrustig, je vraagt je af waar dit verhaal naar toe gaat, of je hebt moeite je aandacht erbij te houden. Grote kans dat de spreker geen duidelijke route heeft en te veel zijstraatjes heeft genomen…