Regelmatig kom ik het tegen dat er een spanningsveld is ontstaan tussen de choreocomissie en koorleden. De wens van de een is vaak niet de behoefte van de ander. Voor de dirigent(te) voelt het soms als een inbreuk op 'zijn' tijd. Koorleden vinden de bedenksels niet altijd fijn of makkelijk en vertonen dan weerstand. De choreoclub werkt zich niet zelden uit de naad om nieuwe regie te bedenken. Ze hopen iedereen mee te krijgen. Zetten even een andere pet op om sturing te geven aan hun eigen koormaatjes. Oja, en ze doen ook nog zelf mee.

Choreo (ik noem het liever koorregie) aanleren is niet iets wat je even tussendoor doet. Koorregie is een middel om samen meer van muziek te maken. Wat er tijdens zo'n proces niet lekker loopt, is dat koorregie een doel wordt en daar gaat het mis. Logisch en jammer dat het dan niet voor je werkt. 

Regisseren is een proces

Koorregie maken en instuderen vraagt ruimte om te mogen experimenteren, tijd om iedereen op te warmen voor wat er komen gaat. Een nieuwsgierige open houding van koorleden en een dirigent die aanvoelt dat tijd geven hem of haar ook iets op gaat leveren. Namelijk een koor dat begrijpt en voelt wat ze zingt, waardoor expressie vanzelf ontstaat.

Regisseren is een creatief proces waarin je als commissie ook letterlijk afstand moet kunnen nemen om te zien of dat wat je achter de ‘tekentafel’ bedacht hebt, echt werkt. En daarmee bedoel ik niet dat het koorleden lukt om uit te voeren wat je van ze vraagt.

Afstand brengt je dichterbij inzicht

Stel je voor dat je als een arend hoog in de lucht de zaak eens goed gaat bekijken. Wat laten de zangers zien als ze deze beweging maken? Komt de inhoud van het lied over en wordt je geraakt? Worden de klanken beter als ze daar bewegen? En niet onbelangrijk, wat ervaart de dirigent? Is dit wat jullie samen willen zien, horen en ervaren?

Neem eens wat afstand en merk op dat in die ruimte ook weer inspiratie ontstaat. Door te observeren zonder oordeel ontdek je wat wel en niet werkt. Dat soms gemaakte keuzes niets toevoegen of de klank beïnvloeden.

Het doel is niet de beweging, de beweging is het middel om het doel, samen mooi en authentiek zingen, te bereiken. En daar wordt iedereen weer blij van :-)

Inspiratie nodig? Kom dan 17 september naar de workshop Koorregie Leren Maken.

Liefs, Bianca

We worden naar een tafeltje gedirigeerd waar we zicht hebben op het reilen en zeilen van de werknemers in dit restaurant. Wat meteen opvalt is de manier van aanspreken, ze doen het allemaal op dezelfde manier. Vermoedelijk hebben ze goed begrepen dat klantvriendelijkheid een groot goed is en er is nadrukkelijk geoefend om dat duidelijk te laten merken met een ‘Wij-zijn-super-aardig-tegen-onze-klanten!’ attitude...

Wie ben je echt

Terwijl we daar zo zaten, observeerde ik tijdens het eten het gedrag van de dames als ze even niet bezig waren met gasten. De gezichtsuitdrukking terwijl ze iemand aan de telefoon hadden en de manier van spreken als ze elkaar spraken. Daar kwam onze persoonlijke gastvrouw aan, ‘Is alles naar wens?’ nog voor we konden antwoorden kwam er een ‘Ja?? Fijn zo!’ uit en ze draaien zich alweer om naar haar volgende gasten...

Goed bedoeld

Hoe goed ze het ook bedoelen, de 'gemaakte' vriendelijkheid voelt ongemakkelijk en ik krijg er jeuk van. Het is geen natuurlijk gedrag en daardoor ongeloofwaardig. Zo werkt dat ook als sprekers niet zichzelf zijn. Sprekers die teveel hun best doen aardig over te komen en nadrukkelijk werken met hun stem als ze spreken voor een groep.

Praat gewoon normaal, zoals je dat ook doet wanneer je iemand tegenover je aan tafel hebt zitten. Wees oprecht en gemeend vriendelijk, want echt voelt écht anders! Dus lieve dame, ontspan en wees gewoon jezelf, dan ben je goed genoeg. En wie weet kom ik dan nog eens terug ;-)

Liefs,

Bianca

Die haartjes komen omhoog als een zanger contact maakt. Ik wil het gevoel hebben dat elk woord gemeend is en elke toon met liefde wordt gezongen. Dat contact krijg je als je bereid bent om de verbinding aan te gaan met wat je zingt en dan voelt wat dat voor jou betekent. Durf je te uiten wat je zingt en mag ik daar getuige van zijn? Als de aandacht naar de inhoud gaat, of dat nu tekst of klank is, kom je ermee in contact. Je hebt nog geen beweging gemaakt en toch ben ik geraakt.

Bewegen of beweging

Voor mij is een concert niet per se geslaagd als er veel ‘beweging’ in zit. Dan bedoel ik dus letterlijk veel bewegingen zoals danspasjes, looplijnen, gebaren of verkleedpartijen. Niet zelden zie ik dat deze keuzes ook afleiden van waar het werkelijk omgaat en het contact in de weg staat.

De beweging van een subtiele move, een aanraking of een blik kan vele malen krachtiger zijn dan meters afleggen op het podium. Niet zelden hoor ik een koorlid met de overtuiging ‘Er moet wel beweging in anders is het statisch of saai!’ Dat is nog maar de vraag…want wie zegt dat dan?

Contact is verbinding

In contact blijven met publiek en daarbij in beweging zijn, is voor iedereen anders haalbaar. Publiek zit helemaal niet te wachten op zangers die zingen en ondertussen in het hoofd bezig zijn om te bedenken waar ze naar toe moeten lopen of straks moeten staan. Je ziet het denken ook heel duidelijk in hun lichaamstaal en ogen terug. Ze zijn niet bij zichzelf, niet in het moment, laat staan in contact met het publiek. En dat is waar het publiek juist wél voor komt...

Wat overblijft is, is gevoel

Natuurlijk wil het oog ook wat, maar ‘wat’ ziet er voor elk koor anders uit. En ‘wat’ betekent voor iedereen iets anders. Het publiek gaat uiteindelijk naar huis met een gevoel. Een beweging versterkt dat gevoel, maar zonder gevoel heeft de beweging geen effect en wordt ook niet onthouden. Een koor dat in verbinding staat met de muziek, met elkaar, plezier ervaart en dat deelt met publiek, is het allermooiste om te zien en te horen.

Wees op het podium onbevangen zoals een kind in een speeltuin, dan komt de beweging vanzelf tot stand. Dán gaan de haartjes op mijn arm omhoog en zit ik met kippenvel op het puntje van de stoel :-)

Liefs,

Bianca

Na een jaar ploeteren, met een lach en soms een traan, is het eindelijk zover. Dit is het moment waarop alles samen moet komen en er is maar 1 kans om te shinen. Ik weet dat in de laatste minuten achter de coulissen van alles gebeurt. De spanning stijgt als je daar staat te wachten en de tijd tikt traag weg. Je hoort het geroezemoes in de zaal verstommen terwijl je hart bonst en je mond kurkdroog wordt. De adrenaline jaagt door je lijf en zorgt voor een opperste staat van paraatheid en dat voelt gespannen aan.

Moment suprême

De eerste klanken van Viva la Vida klinken en het moment van opkomen is daar. Daar gaan ze, met ingehouden adem scan ik de zangers op hun fysieke houding en mijn mond valt open van verbazing…

Met een energieke zelfverzekerd tred komen ze het podium opgelopen. Rechtop met ontspannen schouders en een horizontale scherpe blik, volledig gefocust. Ze nemen hun positie in en dan rollen de woorden uit hun mond. Scherp en zuiver, ze zingen de sterren van de hemel. Ze geven zich volledig over aan het moment, de zaal, de spotlichten, de harmonie en samenzang. Er gebeurt iets magisch en ik heb dit nog niet eerder bij dit koor gezien.

Bescheidenheid overwinnen

Ergens tussen de generale repetitie en dit moment was het dansen met draken gedaan. Ze laten zich volledig zien en staan stralend te genieten. Ik adem uit en ontspan. Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht, eindelijk…eindelijk is de bescheidenheid en onzekerheid overwonnen…

Zolang als de voorbereiding duurde zo snel is deze show voorbij. Het publiek is uitzinnig en verrast, ze krijgen een daverend applaus. Terwijl de adrenaline nog door ieders lijf giert maken ze samen een diepe buiging en later een enorme vreugdedans achter de schermen, kreten van blijdschap en tranen van vreugde.

Wanneer we met elkaar de trap van de schouwburg aflopen om het succes te vieren met vrienden en familie, voel ik een enorme blijdschap voor deze hechte groep mensen

Gewonnen

Ze hebben het geflikt! Door bewust in het moment te zijn waren ze in staat optimaal te schitteren. Ze hebben zichzelf overtroffen en volledige vrijheid ervaren. Verbonden met het publiek is Beleving To The Max

Liefs,

Bianca

Navigeren in een onbekende stad

Een sterke presentatie maken is zoiets als goed navigeren in een onbekende stad. De hoofdweg leidt je naar je doel ‘De Kernboodschap’ en het gebied eromheen is alles wat je over die route zou kunnen vertellen. Als je geen beste kaartlezer bent, verdwaal je in een stad en dat is wat er ook gebeurt wanneer je hoofdzaken niet van bijzaken kunt scheiden in een presentatie. Dus hoe doe je dat nou een ‘Sterke Presentatie Maken?’ Kom, we gaan een route van 15 minuten uitzetten in een onbekende stad.

Waar wil je naartoe?

Eerst bepaal je waar je naartoe wilt, waar moet deze route jou naartoe brengen? Wat is het doel van deze reis? Er lopen veel wegen door een stad en ze zijn misschien allemaal de moeite waard, maar je moet bepalen welke weg helder leidt naar datgene waar je naartoe wilt. Kies daarom een hoofdweg met een duidelijke richting die je op tijd brengt waar je wilt zijn.

Als de kaart van het gebied goed bekeken is en de hoofdweg bepaald, ga je de zijstraatjes eens nader bekijken. Leiden deze straatjes jou naar de plek waar je naar toe wilt of brengen ze je er verder vanaf? Zou je iets missen als je ze voorbij gaat of voegen ze echt wat toe aan de hoofdstraat en kun je de route binnen de gestelde tijd afleggen?

Bepaal de routepunten

Je hebt bepaald welk zijstraatje ertoe doet en die markeer je met een routepunt zodat je weet waar je even bij stil moet staan. Nu de route, de hoofdweg en de stoppunten bepaald zijn, is het zaak om het verloop van de route nog eens te checken. Waar start de route en waar eindigt die? Geef de route een kop en een staart, zodat jij hem zonder gps kunt volgen.

Spreken is als gidsen in een stad

Als je een presentatie geeft, neem je andere mensen mee tijdens jouw reis door de stad. Je gidst ze erdoorheen en vertelt helder wat je er kunt zien en beleven. Wanneer je een duidelijke route hebt en goed navigeert, kan de luisteraar geboeid blijven luisteren en navertellen wat hij of zij heeft gehoord en gezien. Dan weet je dat je een sterke presentatie hebt gegeven!

Mocht je het toch lastig vinden om de hoofdstraat te vinden of het juiste zijstraatje te kiezen, bel of mail mij gerust en laat me weten wat ik voor je kan betekenen.

Liefs van Bianca

Afgelopen week realiseerde ik me weer hoe belangrijk dit inzicht is geworden. Tijdens een kennismakingsgesprek, met een potentiële klant, werd voor mij snel duidelijk dat ik de verwachtingen niet waar wilde maken...

Het een kan niet zonder het ander

De vraag was helder, ‘Wij willen voor onze volgende show natuurlijk leren bewegen’ maar een lied regisseren (lees: vormgeven) dat hoeft niet. 'Oké'…, antwoordde ik, laat ik dan even uitleggen wat mijn filosofie en werkwijze is.

Waarachtig en natuurlijk performen is geen trucje dat je even aanleert. Juist met een koor is het een blijvend proces waarin je werkt aan ruimte- en podiumgebruik, concentratie, focus en energie. Deze skills pas ik vervolgens toe in een regievorm die toelaat dat je vrij kunt performen. Als ik geen invloed mag hebben op de vormgeving van een lied, heb ik ook geen invloed op het gewenste resultaat, het een kan niet zonder het ander.

Groei door overtuigingen los te laten

Dit koor heeft een *dirigent die tevens *regisseur is van het concert. Mijn voorstel en werkwijze voor de workshop zag hij niet zitten, want stel dat ik ze iets aanleer waar hij het niet mee eens is…tja wat dan? Ik mocht alleen iets uitproberen als ik werk binnen de kaders die hij daarvoor zet.

Nu werk ik altijd nauw samen met een muzikaal leider en het is heel normaal om rekening te houden met wensen die de muzikaliteit ten goede komt. Dus ik ben benieuwd, wat zijn dan die kaders waarin ik mag werken? Krijg ik überhaupt autonomie om een lied vorm te geven en belangrijker nog, krijg ik de vrijheid om voorwaarden te scheppen waarin een koor vrij kan bewegen?

Het zou betekenen dat ik binnen strak aangegeven kaders een regie ontwerp maak, dat moet eerst gekeurd worden en daarna mag ik ermee aan de slag. Eens even voelen…past dit bij mij?

Leer Nee zeggen om JA te kunnen geven

Een 1 + 1 = 3 samenwerking ontstaat op het moment dat je openstaat voor elkaars visie en werkwijze. Jezelf laten inspireren door de ander om van daaruit ook van elkaar te kunnen leren. Dan ontstaat er groei en potentie om elkaar aan te vullen en dat is meerwaarde vind ik.

Door goed te voelen wat ik nodig heb om mijn werk te kunnen doen, autonomie en vrijheid, kwam ik op de terugweg tot het inzicht dat ik alleen ja wil zeggen als dat aanwezig is. Ik heb in een mail samengevat hoe ik naar koorregie kijk en wat daarin mijn werkwijze is. Welke ruimte (voorwaarden) ik nodig heb om het beste in hen naar boven te halen om (bewezen) goed resultaat te krijgen. Alleen dan, kan en wil, ik 'Ja' zeggen tegen een opdracht en dan zeg ik ook 'Ja' tegen mezelf ;-)

De wil was er zeker bij het koor. Maar we hebben beide wijselijk besloten voor nu 'Nee' tegen elkaar te zeggen. En dat voelt als een 'Ja!' :-)

Liefs van Bianca

* Een dirigent vormt de muziek

* Een regisseur vormt de presentatie

Duizend Bommen en Granaten

7 mei, we zijn er klaar voor. Ik haal mijn motor uit het hok, stap op en start de motor...Kermit (zo noem ik mijn gifgroene Triumph Street Tripple) doet een poging om aan te slaan maar valt vrijwel meteen stil. Meer dan een doffe klik komt er niet uit. Hmm hier word ik he-le-maal niet blij van. Na een mislukte aanduw poging, zetten we de motor toch maar snel terug in het hok want de tijd dringt. Met een 1000@!#%Bommen*&@Granaten!#*Gevoel stap ik bij mijn lief achterop…

Oh wat baal ik hiervan en ik voel weerstand door heel mijn lijf. Wat had ik graag zelf gereden op deze prachtige dag…

Het is wat het is

Maar ja, het wordt er niet leuker op als ik blijf balen, dus ik laat mijn gedachten hierover los en besluit te genieten van het mooie weer en de mogelijkheid meer te kunnen zien juist omdat ik achterop zit! Mijn lichaam ontspant en de weerstand verdwijnt.

Ben ik positief ingesteld? Ja, dat ook, maar ik heb ook geleerd dat je zelf de controle hebt over je emoties en stemmingen. Zo’n vervelende stemming kun je heel lang in stand houden. Zolang je maar naar je eigen gedachten blijft luisteren besluit je, onbewust, om in die stemming te blijven. Meestal ga je dan ook zien wat er niet is, het bekende halflege glas….dan kies ik liever voor een halfvol glas.

Herkennen Erkennen en Loslaten

Zo werkt het eigenlijk ook met presentatieangst. Bij een gebeurtenis ontstaan er gedachtes. Diezelfde gedachtes veroorzaken een gevoel. Bij een fijne gebeurtenis ontstaat een positieve stemming. Dat is fijn, want dat gevoel kun je ook weer oproepen. Vervelender is het als je door een gebeurtenis een negatief gevoel krijgt. En weet je wat nou de truc is? Die negatieve stemming heeft geen schijn van kans als jij besluit welke houdbaarheidsdatum jouw stemming krijgt.

Probeer het maar eens. Zodra er een negatieve gedachte bij je opkomt. Adem dan 3 keer heel bewust goed in en uit. Herken dat er zojuist iets gebeurd is en erken dat dit iets met je doet. Bedenk dat dit gevoel er gewoon mag zijn. Wees even een moment stil, wacht 9 tellen en oordeel niet. Voel of de stemming minder scherp wordt en kies dan in welke stemming je wilt zijn.

Kom in beweging door gedachtes voorbij te laten gaan als iets wat ongrijpbaar is en niet meer is dan een gedachte. Een gedachte is niet wie jij bent maar geeft voeding aan gedrag, angsten en overtuigingen. Angst verdwijnt als jij piekergedachtes snel over de datum laat gaan! ;-)

Lastig? Ik help je graag! Kom het ervaren bij met de workshop Stressvrij spreken bij Spreker in Beweging.

Liefs van Bianca

In die laadjes zitten jouw herinneringen, ervaringen, overtuigingen, kennis en vaardigheden. Die maak je open als je ze nodig hebt en je laat ze dicht als je dat niet wilt. Wanneer er een vervelende inhoud in het laadje ervaringen ligt dan slaat hij dat graag op in het laadje herinneringen. Maar het laadje overtuigingen bepaalt of je last hebt van de inhoud. Als je liefdevol voor deze laadjes zorgt dan blijft de bovenkast lekker opgeruimd en kun je helder door het glas naar buiten kijken. Zo kan iedereen jouw authentieke zelf zien.

In contact blijven met jezelf

Betekent dat je oordeelloos kijkt naar de inhoud van je eigen overtuigingen. Dat je mag vertrouwen op je kennis en ervaring en dat je voelt dat je de moeite waard bent. Als je gaat spreken voor meer mensen en je ervaart spanning alleen bij het idee al, dan ligt hier de sleutel van het laadje Een Nieuwe Ervaring Opdoen.

In contact met jezelf betekent ook dat je je voeten op de grond voelt staan. Dat je je adem rustig voelt stromen via je neus naar je buik en weer terug. Dat je jouw publiek aankijkt en ziet dat er oogcontact is en zij jou zien.

In contact met je tekst

De bron van waaruit jij de woorden laat komen, die zit in jou opgeslagen. Daar hoef je niet over na te denken, net zoals vertellen waar je geboren bent of waar je woont. Dat hoef je niet op te schrijven, dat weet je. Zo kan het ook zijn als jij gaat spreken voor meer mensen en vertelt wie je bent, wat je doet en waarom.

Lastig? Kom het eens ervaren tijdens een workshop bij Spreker in Beweging.

Ik help je graag om liefdevol met de inhoud van jouw kast om te gaan zodat je authenticiteit zichtbaar wordt als je jezelf presenteert.

Liefs van Bianca

Kennismaken of ideeën shoppen?

Onlangs werd ik uitgenodigd om kennis te maken met een Vocal Group. Zij zoeken een regisseur die hen aan goede ideeën gaat helpen voor het concert waarin zij onderscheidend willen schitteren en iets willen laten zien wat nog niet eerder vertoond is. Een mooie abstracte vraag van een groep met een gezamenlijk verlangen. Ik word altijd blij van mensen die ambitieus zijn en buiten de gebaande paden durven te lopen.

Tijdens het gesprek werd mij duidelijk dat ze ‘hoopte’ wat Out Of The Box ideeën te krijgen. Helaas, ik moest ze teleurstellen, in een eerste gesprek ben ik nog helemaal niet bezig met ideeën genereren, maar met contact en kennis maken. Wie zijn jullie, wat zijn jullie wensen en sluit dat aan bij wat ik te bieden heb als regisseur?

Regie maken of regisseren is maatwerk

Als koorregisseur kun je op verschillende momenten instappen tijdens een concertproject en iets betekenen voor een koor. Maar het allerfijnste is als je vanaf het begin bij het proces betrokken bent. Het ontwerpen van regie op muziek is maar één onderdeel in het hele proces dat concert heet! Een idee voor een volledige show, waarin alles samenkomt, op tafel leggen is Different Cook! Daar is meer voor nodig dan een kennismakingsgesprek.

De ideeën gaan pas stromen als ik in kaart heb gebracht hoe dat gezamenlijke verlangen eruitziet en welke vorm we daaraan kunnen geven. Welke kwaliteiten en beperkingen er zijn binnen de groep en voor welke muziek er wordt gekozen. Een eventueel gekozen locatie kan ook enorm inspirerend zijn om ideeën te genereren. Kortom regisseren is maatwerk!

Onderscheidend zijn, hoe doe je dat?

Het wiel is allang uitgevonden, veel thema’s zijn al tig keer uitgemolken, dus origineel zijn is per definitie een uitdaging! Maar een nieuwe interpretatie op een bestaand idee, gemixt met een sausje uit eigen keuken, kan hetzelfde recept toch weer onderscheidend maken. Ik bedoel, een aardappel is een aardappel, het verschil zit hem in de wijze waarop je hem in je maaltijd verwerkt.

Als je onderscheidend wilt zijn in de vorm van uitvoering helpt het wel om de volgende vragen eens met elkaar te beantwoorden. Waarin zijn we goed? Wat maakt ons bijzonder? Wat is onze identiteit en wat bepaald onze eigenheid? Hoe kunnen we die uitvergroten of inzetten om onszelf te onderscheiden in korenland? En hoe gieten we deze ingrediënten in een bijzonder concert? Dat is het geheim van een goed recept ;-)

En wil je nou weten of je de juiste regisseur kiest, nodig hem of haar dan uit voor een proefrepetitie, zodat je kunt ervaren of de werkwijze bij jullie past.

Succes!

Liefs van Bianca

Dromen, een verlangen naar het onbekende

Ik overdenk en sta bewust stil bij de overgang van oud naar nieuw. Het moment waarop mijn lief dit jaar de juiste kritische vraag aan mij stelde. De vraag die mij in beweging krijgt en gehoor geeft aan mijn verlangen. Het moment dat ik met zweet in mijn handen mijn laatste bedenkingen overboord gooide en dacht ‘HeHo lets Go!’ nu ga je de komende 20 jaar doen waar je goed in bent en waar je gelukkig van wordt. Bij de vraag ‘Wat wil je achterlaten?” wil ik de persoon zijn over wie men later zegt’ Een (te) gek mens die mij heeft geïnspireerd en heeft laten zien hoe ik kan stralen van zelfvertrouwen door mezelf te zijn”

Durven is de uitnodiging om los te laten

Durven is ook verlangens vormgeven en een nieuwe veilige basis creëren. Bewuste keuzes maken, richting bepalen en met focus gedisciplineerd aan de slag gaan. Er zijn mensen die al mijn activiteiten volgen en vragen: ‘Mens hoe doe je dat?!’ Tja, ik ben redelijk resultaat- en actiegericht, dat helpt natuurlijk. Mijn valkuil is wel dat ik als een diesel doordender en te weinig tijd neem voor rust en ontspanning. Dus na een tijdje is de tank leeg en word ik moe…guess why ;-)

Geïnspireerd door Stephen Covey, auteur van het boek De zeven eigenschappen van effectief leiderschap, ben ik na de zomer heel bewust mijn rustmomenten, ‘het aanscherpen van mijn zwaard’, gaan plannen. Elke dag vroeg op, ontbijt met fruit en yoghurt en dan een uur lopen of fietsen. Na een snelle koude douche ga ik met een scherpe blik aan het werk, heerlijk! Met yoga en meditatie houd ik mijn lijf soepel en mijn hoofd koel! ;-)

En verder bekijk ik iedere week opnieuw of de keuzes die ik maak mij dichter bij mijn doel brengen en maak op basis daarvan een weekplan. Mijn lief spreekt met humor altijd over het “imperium” wanneer het gaat over al die bedrijfstakken van In Beweging. Ja en soms voelt het ook als jongleren, met zo’n draaiend bordje op een stokje, maar die diversiteit en dynamiek past ook bij mij. Deze bewuste aanpak werkt goed voor mij. Onderaan de streep maakt het ook niet uit hoe je het doet, maar dat je iets doet wat voor jou werkt.

Doen is de beweging om een ervaring rijker te worden

Om overtuigingen en belemmeringen te overwinnen. Gedachtespinsels helpen je niet verder als je ergens naar verlangt. Natuurlijk realiseer ik me ook wel dat ik een geluksvogel ben met alle steun van de mensen die mij lief zijn, maar ik geloof ook dat er altijd een weg is om je hart te volgen. Misschien zal er eerst nog veel water door de Maas moeten stromen of moet je leren om te durven vragen. Niets doen is ook een keuze, maar voor mij persoonlijk geen optie.

Niet als ik aan het eind van mijn rit in dit leven een inspiratiebron wil zijn geweest. Maar op jouw pad iets voor je heb kunnen betekenen, jou heb laten ervaren hoe je het licht op kan zoeken door op dat podium te gaan staan. Jezelf te laten horen in woord en zang, vanuit je hart, echtheid en verbondenheid met jezelf.

Dank je wel aan iedereen die dit jaar mijn pad heeft gekruist, een stukje meeliep en mij heeft geïnspireerd.

Het is nog vroeg maar ik wens je alvast een liefdevol 2016

Liefs van Bianca