augustus 2020
Het was duidelijk, de ijsmassa onder water roerde zich. Doordat ik letterlijk geen zicht had op mijn podium, werd ik onzeker en dat ging heel stiekem onder mijn huid zitten. Het uitzichtloze van deze hele situatie gaf een mat gevoel en doordat ik niet in mijn workflow zat, begon ik me zelfs af te vragen of ik het nog wel in de vingers had…
Bizar wat je brein je wijsmaakt wanneer je vertrouwen wankel is. Door deze gevoelens te delen, kwam ik erachter dat ik niet de enige was met deze onzekerheden en gedachtenkronkels. Contact houden met collega’s uit het werkveld was en is heel fijn; gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen ;-)
Onze vakantie brak aan. Ik keek ernaar uit om even in een andere omgeving te zijn. Ik hoopte dat de zinnen verzetten, wat inspiratie zou geven. Ondanks de reisbeperking hebben mijn lief en ik toch een fijne motor vakantie dicht bij huis gemaakt. En ondertussen groeide er ook een onaangenaam onderbuikgevoel.
Voorgevoel en innerlijk weten
Een voorstelling visualiseer ik helemaal in mijn hoofd. Voordat het op de planken komt heb ik het al tig keer gezien, gehoord en gevoeld. De verbinding met De Toekomst van een Verleden was er niet, ik zag het ook niet meer voor me. Een voorgevoel en innerlijk weten dat we juni 2021 niet zouden gaan uitvoeren...
Terug van vakantie, sprak ik de eerste week van september mijn zorg uit en daarmee kwam ook de emotie los. Het risico van opstarten en alsnog niet uit kunnen voeren waren financieel te groot. Na veel emotionele gesprekken, overwegingen en gesprekken met onze subsidieverstrekkers, heb ik de knoop doorgehakt en het project on hold gezet. Ik moest echt wachten op betere tijden.
Uithuilen en opnieuw beginnen
Het deed pijn om ‘mijn droom’ los te laten. Omdat ik niet wist of deze droom ooit nog uit zou komen, maar ook om de teleurstelling voor iedereen die bij het project betrokken is. Om weer een nieuw begin te kunnen maken moest er een ’afsluiting’ komen. Met de deelnemers van het projectkoor die wilde en konden komen, hebben we op 13 september corona proof tijdelijk afscheid genomen. Gezellig met een drankje en een lied. Het was fijn om elkaar weer live te zien en goed om deze periode zo af te hechten.
Ook mijn opdrachtgevers moesten allemaal tijdelijk afscheid nemen van de mooie vooruitzichten op hun theatershow. Workshops werden 1 voor 1 geannuleerd. Mijn agenda was in één klap akelig leeg en het was nog maar de vraag wanneer er weer wat in komt te staan.
Het was een pijnlijk en verdrietig proces, de stress zat in mijn lijf en dat uitte zich spontaan in gordelroos. Tegelijkertijd merkte ik ook dat er een last van mijn schouder was gevallen toen de knoop was doorgehakt. Geen werk hebben schepte, hoe vervelend ook, duidelijkheid. Mijn speelveld was leeg en daardoor ontstond er weer ruimte. Tijd voor een reset en op zoek naar alternatief werk.
Liefs, Bianca
p.s.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een eerlijk verhaal en voor velen in deze tijd waarschijnlijk pijnlijk herkenbaar. Het volgen van je intuïtie, luisteren naar die innerlijke stem die weet, brengt je van onzekerheid en angst weer bij de kern. En ook al is de uitkomst onzeker, je vaart weer en ligt op koers. Mooi mens ben je, dikke 💋