Misschien herken je het wel, je zingt in een leuk hip (pop)koor en jullie treden regelmatig op. Jullie willen dat het er leuk uit ziet en daarom is er een choreo/regiecommissie in het leven geroepen. Deze held(inn)en krijgen, met een beetje pech, een klein momentje tijd om de choreo snel in te studeren. Zodat iedereen daarna zo strak als een snaar, ‘ontspannen’ kan optreden…
Regelmatig kom ik het tegen dat er een spanningsveld is ontstaan tussen de choreocomissie en koorleden. De wens van de een is vaak niet de behoefte van de ander. Voor de dirigent(te) voelt het soms als een inbreuk op 'zijn' tijd. Koorleden vinden de bedenksels niet altijd fijn of makkelijk en vertonen dan weerstand. De choreoclub werkt zich niet zelden uit de naad om nieuwe regie te bedenken. Ze hopen iedereen mee te krijgen. Zetten even een andere pet op om sturing te geven aan hun eigen koormaatjes. Oja, en ze doen ook nog zelf mee.
Choreo (ik noem het liever koorregie) aanleren is niet iets wat je even tussendoor doet. Koorregie is een middel om samen meer van muziek te maken. Wat er tijdens zo'n proces niet lekker loopt, is dat koorregie een doel wordt en daar gaat het mis. Logisch en jammer dat het dan niet voor je werkt.
Regisseren is een proces
Koorregie maken en instuderen vraagt ruimte om te mogen experimenteren, tijd om iedereen op te warmen voor wat er komen gaat. Een nieuwsgierige open houding van koorleden en een dirigent die aanvoelt dat tijd geven hem of haar ook iets op gaat leveren. Namelijk een koor dat begrijpt en voelt wat ze zingt, waardoor expressie vanzelf ontstaat.
Regisseren is een creatief proces waarin je als commissie ook letterlijk afstand moet kunnen nemen om te zien of dat wat je achter de ‘tekentafel’ bedacht hebt, echt werkt. En daarmee bedoel ik niet dat het koorleden lukt om uit te voeren wat je van ze vraagt.
Afstand brengt je dichterbij inzicht
Stel je voor dat je als een arend hoog in de lucht de zaak eens goed gaat bekijken. Wat laten de zangers zien als ze deze beweging maken? Komt de inhoud van het lied over en wordt je geraakt? Worden de klanken beter als ze daar bewegen? En niet onbelangrijk, wat ervaart de dirigent? Is dit wat jullie samen willen zien, horen en ervaren?
Neem eens wat afstand en merk op dat in die ruimte ook weer inspiratie ontstaat. Door te observeren zonder oordeel ontdek je wat wel en niet werkt. Dat soms gemaakte keuzes niets toevoegen of de klank beïnvloeden.
Het doel is niet de beweging, de beweging is het middel om het doel, samen mooi en authentiek zingen, te bereiken. En daar wordt iedereen weer blij van :-)
Inspiratie nodig? Kom dan 17 september naar de workshop Koorregie Leren Maken.
Liefs, Bianca